Vrij

Na ruim een jaar onvrijheid worden we vrij gelaten. Net als een stal vol koeien staat iedereen te trappelen om hossend en springend de wei in te gaan.

Ik vraag me af of ik wil hossen en springen. Diep in mijn hart zou ik het wel willen, maar dat is dan alleen omdat ik het niet meer kan. Wat zou het fijn zijn als ik nog steeds met veel plezier de polonaise zou kunnen lopen, als er nog bruiloften zouden worden gevierd waar gasten elkaar omarmen om een walsje te draaien, of een quickstep met veel versierpasjes te laten zien. Het doet goed om daar nu aan te denken.

In mijn tienerjaren had ik één jurk die voor zulke dansavondjes geschikt was, een jurk van blauw fluweel, met een wijde rok, en een boothals. Onder die jurk lakschoenen met een klein hakje. In het begin van mijn twenties breidde mijn collectie japonnetjes voor een dansje zich uit, en ook het aantal schoenen, vooral met heel hoge hakken.

De japonnetjes maakte ik zelf, voor de schoenen stapte ik in de trein naar Utrecht. Altijd op zaterdagmorgen, heerlijk. Altijd waren het de duurste exemplaren die ik het mooist vond, en ik moet tot mijn schande erkennen dat ik de juiste prijs bij thuiskomst nooit aan mijn moeder durfde te vertellen. De prijs die ik noemde, vond ze, afgaande op de blik die er dan op haar gezicht verscheen, al hoog genoeg. Of ik me echt schaamde voor die hoge prijs, vraag ik me af. Ik voelde me vrij om iets te doen buiten het stramien van mijn ouders.

Mijn vriendje kon het waarderen dat ik jurkjes droeg die niet iedereen in de kast had hangen, zeker met die naaldhakken eronder. Een vrouw op hoge hakken benadrukt immers haar benen en billen, die in die tijd nog niet, zoals nu, een afzakkend uiterlijk hadden.

Mijn hoogste witte naaldhakken kocht ik bij een lichtblauwe japon met bolero. Speciaal gemaakt voor de opening van het bedrijf van mijn schoonvader-to-be. Ik voelde me mooi en bijzonder, nu nog als ik die foto’s bekijk.

Een nadeel van die naaldhakken bleek de week daarna, toen ik naar mijn werk ging, een baan op een leuk kantoor van een conservenfabriek in Geldermalsen. Het kantoorgebouw stond aan de overzijde van het treinstation, en was, normaalgesproken, gemakkelijk bereikbaar via de loopbrug. Iedereen die wel eens over een loopbrug heeft gelopen, ziet het probleem al aankomen. Hij is vaak gemaakt van ijzer, vierkante blokjes ijzer, of van ijzer met houten planken en een spatie ertussen.

Toen ik ’s morgens die schoenen aantrok, heb ik me dit niet gerealiseerd, maar de weg op de loopbrug bleek een marteling. Ik kon mijn voorvoet niet verder krommen, want de hak van mijn schoenen was zo hoog dat de tenenkromming al maximaal was. De hakken zakten voortdurend tussen de plankruimten, ik voelde me doodongelukkig, temeer omdat ik – vanzelfsprekend eigenlijk want wie verwacht zoiets – geen andere schoenen had meegenomen.

De hele dag heb ik mij door het kantoor geworsteld op die schoenen. De terugweg over de loopbrug om weer met de trein naar huis te gaan, heb ik met moeite overleefd. De schoenen hebben daarna alleen nog in de doos gezeten, gedragen heb ik ze niet meer.

Vrij betekent voor mij dat ik binnenkort niet meer alle winkels voorbij hoef te fietsen, want dat kon wel, en ook nog zonder mondkapje. Ik mag gewoon weer afstappen, mijn fiets op slot zetten, en naar binnen lopen om iets te kopen. Het laatste jaar was ik aangewezen op het alwetende web. Heel leuk, en tijdvullend, maar lang niet zo leuk als een bezoekje aan de winkel of een museum.

Vrij betekent voor mij ook dat een bezoekje aan een restaurant weer mogelijk is. Dat is iets waar ik erg van kan genieten, samen met familie of vrienden.

Thuis heb ik al die tijd dat we niet vrij waren heerlijk gegeten. Ik heb me uitgesloofd op lekkere gerechten, af en toe samen met mijn kinderen thuis ‘gedineerd’. Op zo’n dag trokken we uitgaanskleding aan, maakten iets bijzonders van ons kapsel, droegen mooie sieraden en natuurlijk onze mooiste schoenen. We genoten.

Als alles goed blijft gaan, als het Corona virus steeds verder in de ban wordt gedaan, wordt vrij zijn weer gewoon, dan wordt onvrij zijn iets uit de verleden tijd, net als die naaldhakken van mij.

Ondanks dat ik hele goede herinneringen heb aan het afgelopen jaar en alle jaren daarvoor ben ik toch blij dat ik binnenkort mag genieten van VRIJ.

Cobi Oosterling